Θεσσαλονίκη 1967-2012-2020
Τα δοκίμια του Ανέστη Αναστασιάδη
1ο μέρος
Όταν με ρωτούν που γεννήθηκες η δική μου η απάντηση είναι πάντα στην Θεσσαλονίκη και ενώ οι γονείς μου μένανε στο Πλατύ . Ναι γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη και μάλιστα στο τότε λεγόμενο Ρωσικό Νοσοκομείο που σήμερα είναι σχολείο ..
Στις 10 του Απρίλη 1939ημέρα ανάστασης γεννήθηκα και ο γιατρός είπε την μάνα μου άντε Μαρούσα έτσι την λέγανε την Μαρία ότι γεννήθηκε ο Ανέστης .
«οι γονείς μου ήταν από την Μ. Ασία περιοχή Καππαδοκίας»
Ποιος φανατιζότανε ότι εγώ ένα παιδί με 6 αδέλφια από το χωριό ότι μετά από λίγα χρονιά θα ερχόμουν εδώ στην Θεσσαλονίκη σε ηλικία 14 ετών θα κοιμόμουν για πολλά χρονιά πάνω σε πάγκους για να μάθω τέχνη , στην Ιώνιος Δραγούμη 37 και στην συνεχεία δημοτικός σύμβουλος μετά την χούντα και για 12 χρόνια Αντιδήμαρχος Θεσσαλονίκης για 4 χρόνια και για 3 μήνες δήμαρχος όταν έλειπε ο Δήμαρχος , να όμως που όλα γίνονται .
Στα πρώτα μου χρονιά στο Πλατύ Ημαθίας μαζί με τα 6 αδέλφια μου με 1ον τον Αποστόλη τον αδελφό μου που μας έφυγε το 2029 με τα πολλά βάσανα από το 1963 έφυγε στην Γερμανία που ήταν η εποχή της μετανάστευσης για την Ελλάδα.
Την Τασούλα την αδελφή μου, που πάντα μας μπάλωνε τα παλιά μας ρούχα γιατί ποτέ δεν είχαμε καινούργια ζει στο Πλατύ .
Την Σοφούλα την άλλη αδελφή μου με τις συνεχείς επισκέψεις σε διάφορα μέρη του κόσμο για να ζήση και να μας βοηθήσει ζει σήμερα στο Πλατύ με την μοναχοκόρη του Δέσποινα που σήμερα βρίσκετε στην Αμερική με τα δυο παιδιά της και έναν εγγονό
Τον Βενιαμίν τον αδελφό μου μετά από εμένα κατά δυο χρονιά που μέρα νύχτα διάβαζε για να φύγει από τα χωράφια που όλοι μέρα δουλεύαμε και προκοπή δεν είχαμε σήμερα ζει με τα 3 παιδιά του στην Κατερίνη .
Τέλος έτσι μας λέγανε μας φέρανε και την μικρή μας αδελφή Βασιλική που δεν προλάβαμε να την χαρούμε γιατί στα 17ης γρήγορα την παντρέψαμε, ας είναι καλά η τότε προξενήτρες που σήμερα είναι στην Θέρμη με τα δυο παιδιά της και τα τρία εγγόνια της
Στο Πλατύ χάρηκα έκλαψα έδωσα μάχες πολιτικές διπλά με τον Θειο μου Αναστάση Γαβριηλίδη αδελφό της μάνας μου που χρόνιο πάλευε για δημοκρατία και προκοπή πέθανε το 1971οταν εγώ ήμουν στην φυλακή ήταν η πολιτική φυσιογνωμία της εποχής πρόεδρος κοινότητος για πολλά χρόνια της ένωσης Συνετισμών κλπ πάτα κοντά στον Βενιζέλο και στον Γεώργιο Παπανδρέου.
Στο Πλατύ είχα τους καλυτέρους φίλους που κάθε μέρα ήμασταν μαζί και τα βράδια για ώρες ολόκληρες λέγαμε τα αστεία μας , τα γέλια μας και κυρίως τους έρωτες μας και τις καντάδες μας
Ναι πάντα αυτά θυμάμαι στο μέρος που μεγάλωσα στο μέρος που όταν γύριζα από το σχολείο και από το χωράφι που δουλεύαμε 18 ώρες το 24ορο έτρεχα μέσα στο δωμάτιο για να δω αν η μάνα μου Μαρούσα αν είναι καλά γιατί για χρόνια ολόκληρα ήτανε άρρωστη πέθανε το 1995
Θυμάμαι τον Πατερά μου τον Σάββα τον Ψάλτη έτσι τον λέγανε γιατί ήταν ο Ψάλτης της εκκλησιά μας και που ήταν και λίγο «αγροίκος» όταν μεγαλώναμε ένα μοσχάρι η ένα άλογο ήθελε να το πουλήσει 1ον για να αγοράσει κάτι στα 6 παιδιά του και 2ον να πάμε την μάνα μας στο νοσοκομείο ναι στο νοσοκομείο και χίλια αλλά προβλήματα της φτώχιας.. .πέθανε ο πατέρας μου το 1991
Πόσο χάρηκα όταν στα χρόνια της αποστασίας ξεγέλασα το νοσοκομείο μαζί με τον αδελφό μου τον Βενιαμίν που γνώριζε έναν γιατρό από την Κοζάνη και ήταν στο Νοσοκομείο στον Άγιος Δημήτριο η Υποκράτιο και έκαναν την μάνα μου εγχειρήσει στο στομάχι και ποσό χαιρόμουν όταν όλα τα αδέλφια μου στεκόντουσαν πάνω στο προσκέφαλο της ότι επιτελούς θα γίνεις καλά .
Τι δύσκολα χρονιά , τι κόπους και τι ξεγελάσματα όταν λέγαμε στον διευθυντή του Γυμνασίου που ήταν ιδιωτικό και πληρώναμε ότι κύριε διευθυντά ο πατέρας μου θα πουλήσει το γουρούνι για να σας φέρουμε τα δίδακτρα και αυτό το είχαμε πουλήσει πάνω από 10 φορές .
Τι δύσκολα χρόνια , τι μαύρα χρονιά και όμως ήτανε καλά .ναι θυμάμαι τους φίλους και τις φίλες και .τα πάρτη με λίγα λεφτά που πάντα εγώ τα οργάνωνα ..ω τι ωραία χρονιά . Τι να θυμηθώ τους πολιτικούς αγώνες τα γραφείο της Ένωση Κέντρου με τις τεράστιες φωτογραφίες του Γέρου και του Ανδρέα Παπανδρέου και το χειρότερο την μεγάλη αποστασία και τον ερχομό της Χούντας.
Δεν θέλω να θυμηθώ αλλά γιατί νιώθω ότι τώρα είμαι εκεί και περιμένω τους φίλους και τις φίλες μας .
Τα 6 αδέρφια που όλοι χωρούσαμε σε ένα δωμάτιο . Δεν θυμάμαι να είχαν οι γονείς μου κρεβατοκάμαρα . Δεν θυμάμαι να έχουμε πάντα γιατρό και ο Πατέρας μου με πυρετό που είχαμε 40 βαθμούς μας φόρτωνε στο κάρο για να μας πάει στον γιατρό της Χαλκηδόνας η και στην Θεσσαλονίκη με το μοναδικό λεωφορείο που για να φθάσει στην Θεσσαλονίκη έκανε πάνω από 5 ώρες .
Χούντα 1967-1974
Στο Πλατύ με βρήκε η χούντα με τον χωροφύλακα και τον στρατό να μας λένε ότι ο στρατός έκανε « επανάσταση» και απαγορεύετε η κυκλοφορία.
ΦΥΛΑΚΕΣ ΕΠΤΑΠΥΡΓΙΟΥ
Η αγωνιά παντού και την επόμενη μέρα του 21η του Απρίλη 1967 τρεις στρατιώτες με έναν χωροφύλακα με πήραν και με οδήγησαν στα πολιτικό γραφείο του Ε. Κέντρου μιας και ήμουν πρόεδρος της οργάνωσης . Με διέταξαν να κατεβάσω τις ταμπέλες και εγώ άρθηκα , οι στρατιώτες την κατέβασαν και την τσαλαπάτησαν μαζί και την δημοκρατία .
Με κάλεσαν στην αστυνομία και μου είπαν να κάτσω καλά αλλιώς είμαι έτοιμος για την εξορία .
Θυμάμαι την πίεση ότι αν μπορείς να φύγεις στην Γερμάνια γιατί η χούντα δεν κάνει αστεία .
Θυμάμαι οπού το διαβατήριο μου το ετοίμασαν στην τότε Νομαρχία και ξαφνικά βρέθηκα μαζί με τον αδελφό μου Αποστόλη που ήταν στην Γερμανία να η εύκαιρα να φύγω
Τι ωραία ημέρα που ήταν όταν μια φίλη μου μου έδωσε έναν δίσκο για να την θυμάμαι . Τι ωραίο το κλάμα της η φιλίας της στα χρόνια που περάσαμε μαζί λέγοντας τις χίλιες ανάγκες της εποχής και τους φίλους που αφήνω πίσω μου ..
Το τραίνο έτρεχε μέχρι τα σύνορα όταν ξαφνικά με κατέβασαν γιατί μου είπαν δεν είχα συνάλλαγμα . Τι θέλει η χούντα; κάτι κατάλαβα ότι δεν θα με αφήσουν να φύγω . Ξαφνικά είδα έναν λοχαγό που αυτός έκανε την ερεύνα και του έδωσε ο αδελφός τα 500 μάρκα για συνάλλαγμα και μας άφησε να φύγουμε…
Τότε με κοίταξε και μου είπε δώσε σε εμένα τα 500 μάρκα και ανέβα στο τραίνο και άντε στο καλό αφήνοντας εμένα δίχως ούτε ένα μάρκο στην τσέπη μας .
Για 7 μήνες στην Γερμάνια με τον Αποστόλη τον αδελφό μου να τρέχει στην δουλειά από της 4 το πρωί έως το βραδύ 8.μ.μ. και την Βούλα γυναικά του αδελφού μου που στα χρόνια της φυλακής ήταν πάντα κοντά μου και μάλιστα με όλους τους κινδύνους , μαζί με εμένα να αγωνίζεται να κάνουμε μαγαζί διόρθωσης ρούχων στην Γερμανία πέθανε το 2013
Την εποχή εκείνη ήταν της μόδας αυτά τα μαγαζιά ναι τα είχαν οι Ιταλοί και αρκετοί Έλληνες .Τα μάτια μου δεκατέσσερα για την μικρό μας Σάββα που πέθανε σε ηλικία 55 ετών το 2015 που τα πρωινά πήγαινε στο Γερμανικό σχολείο και αργότερα στο ελληνικό στα 30 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι .
Κάθε Σάββατο όλος ο Ελληνισμός να ακούει την «Ντόιτσε βέλε» με τον Μπακογιάννη να κατακεραύνωνε της Χούντα . Εγώ το μυαλό μου στην Ελλάδα και τα πολιτικά μας πράγματα . Καθόμουν μόνος και έφτιαχνα κυβέρνηση όταν ήξερα ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν στις φυλακές του Αβέρωφ .
Κάθε λίγο και λιγάκι η Γερμανική αστυνομία μου έλεγε αν τελείωση η παραμονή μου για 6 μήνες σαν φιλοξενούμενος στο σπίτι του αδελφού σου θα πρέπει να φύγεις και πάντα σκεπτόμουν αν φύγω πιθανών να βρεθώ σε κάποια φυλακή και όμως βρέθηκα.
Θεσσαλονίκη στα χρονιά της χούντας.
Τέλος του 1968 έφθασα στην Θεσσαλονίκη και να η ασφάλεια μπροστά μου , το διαβατήριο σου και ελπίζουμε μου λένε ότι δεν θα πας στο Πλατύ .
Ένας παλιός φίλος που δούλευε στον ΟΤΕ καθόταν στην β. Όλγας και ενώ κουβεντιάζαμε με ρώτησε αν μπορώ να ανοίξω μαγαζί « ραφτάδικο» η και έτοιμα ενδύματα που τα σχέδια τα είχα φέρει από την Γερμανία .
Ήταν η μόδα της γυναικείας κάπας στην Γερμανία ήταν πρώτη στην κατανάλωση ,ενώ στην Ελλάδα ήταν πολλή πρωτοποριακή και δεν περπατούσε .
Δεν άργησα να αποφασίσω και ενώ ψιλοδούλευα τα έξοδα δεν έβγαιναν . Οι παρέες με φοιτητές της Κρήτης δεν άργησαν αυτές οι παρέες να γίνουν ένα κίνημα κατά της χούντας . Το μαγαζί έγινε στέκι των δημοκρατών κατά της χούντας . Ο Θειος μου Αναστάσιος Γαβριηλιδης αδελφός της μάνας μου και βετεράνος της πολιτικής επειδή γνώριζε αυτές τις καταστάσεις μου έλεγε πάντα πρόσεχε , όπως και ο Γιαννακόπουλος, άλλος πολιτικός της συντηρητικής παράταξης και ολίγον «τσαρλατάνος» και που ήταν ο μόνος που ήρθε στην δίκη μου σαν μάρτυρας υπεράσπισης και αυτός μου έλεγε πρόσεχε Ανέστη η Χούντα δεν κάνει αστεία .
Διπλά μας ήταν ο θυρωρός της πολυκατοικίας με την γυναίκα του Μαρία και πάντα ερχότανε και λέγαμε πολλά ,αλλά μάλλον ήταν και λίγο ψιλό-δεξιός ζητούσε πάντα να πάρει Τήλ. την κυρία Νίτσα από την Α. Πόλη . Θυμάμαι μια μέρα εγώ σήκωσα το τήλ. Και άκουσα την φωνή μια άγνωστης κοπέλας την λέγανε Χαρούλα . Και ξανά τήλ. ώσπου τα πράγματα άρχισαν να σοβαρεύονται ,αν και εγώ αλλού αλώνιζα.. κατά καιρούς και όλη αυτή η ιστορία με ξάφνιασε .
Πολλά λουλούδια στην Χαρούλα και πολλές φορές τα λουλούδια αντί να πάνε στην Χαρούλα πηγαίνανε σε άλλη Χαρούλα …
Ξαφνικά συναντηθήκαμε και μετά από πολλά πάρε-δώσε τα φτιάξαμε με μπροστάρη πάντα την Μαμά Νίτσα γιατί αυτή έκανε κουμάντο στην κόρη που ήταν μόλις 17 ετών και μάθαινε κομμώτρια επί της Εγνατίας
Μαζί με τον θειο μου Αναστάση ένα βραδύ επήγαμε στην Α. Πόλη και εκεί έγινε ο λεγόμενος λόγος και άκουσα την θειο μου να μου λέει και που βρήκες εδώ πάνω αυτό το κορίτσι .
Κάναμε και αρραβώνες σε κοσμικό κέντρο της περιοχής στην παραλία , Κουμπάρος ο Σταμάτης και η Βάσω, όπου ο Σταμάτης σπούδαζε νομικά και που ποτέ δεν πείρε το πτυχίο , σήμερα ζούνε στα Χανιά με τα 3 παιδιά τους και τα δυο εγγόνια που πάντα είμαστε αχώριστοι φίλοι ο Σταμάτης μας έφυγε από την ζωή το 2029
Θυμάμαι παρά την φτώχια μας φορέσαμε και παπιών . ήταν για μένα η βραδιά της ζωής μου μαζί και τα αδέρφια μου και την Μητέρα μου Μαρούσα με την Πατερά Σάββα .
Ο Μόνος που έλειπε και πάντα στεναχωριόμουν ήταν ο Αποστολής που ήταν στην Γερμάνια με την βούλα τον Σάββα και την μικρό μας Θανάση ήταν η αγάπη μου για εμένα και αργότερα ο Μάριος που τον Χάσαμε στα 27 του ένα παιδί που δεν ξεχνιέται εύκολα .
19 Αυγούστου του 1969 δεν πρόλαβα να χαρώ ούτε τον αρραβώνα και ξαφνικά δίχως να έχω ενημερωθεί μαζί και με τον Σταμάτη ότι ένας φίλος φοιτητής της Νομικής ο Ρούσος Βρανάς έριξε μολότοφ στα γραφεία του Νάτο ,ήταν ώρα 11,30 μ.μ.
Κατάλαβα ότι αν τον βασανίσουν θα ομολογήσει ότι εμείς τον καθοδηγούσαμε και έκανε αυτήν την πράξη εναντίον της χούντας . Σκέφτηκα ότι πρέπει να φύγω για καλό και για κακό γιατί ήξερα ότι η χούντα για το πολιτικό μου παρελθών αν με πιάνανε δεν επρόκειτο να με αφήσουν ,αλλά δυστυχώς δεν είχα διαβατήριο
Ώρα 4 τα μεσάνυχτα στο σπίτι που μέναμε μαζί με τον Σταμάτη χτύπησε η πόρτα και ξαφνικά δίχως εμείς να ανοίξουμε όρμισαν 5 ασφαλίτες με το όπλα στα χέρια και άρχισαν έρευνες και κάτω από το δικό μου στρώμα βρήκαν 10 μεγάλες αφίσες του Ανδρέα Παπανδρέου και διάφορα αλλά περιοδικά .
Αργότερα μας είπαν ότι έπιασαν λαβράκι ..
Μας οδήγησαν τα μεσάνυχτα στην ασφάλεια ενώ στο δρόμο μας έλεγαν ότι δεν ξέρουμε αν ζήσουμε μέχρι το πρωί .
Εκεί για δυο μήνες άρχισαν τα βασανιστήρια και εκεί ήταν και ο Ρούσος Βρανάς που ποτέ δεν έμαθα γιατί μας «κάρφωσε» και γιατί είπε για εμένα και όχι με αυτούς που έμενε και έριξε τον βόμβα μολότοφ. Συνεχώς αυτό με ρωτούσαν στην ασφάλεια αν γνωρίζω από κοκτέιλ και απαντούσα όχι .
Και ακόμη και σήμερα αναρτιέμαι γιατί αφήσαν όλους τους φίλους του Βρανά ελευθέρους και κράτησαν εμένα για να με δικάσουν αργότερα σε τρία χρονιά φυλακή και 10 χρονιά στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων.
.Ασφαλώς μια απάντηση υπάρχει όλοι όσοι πέρασαν από την ασφάλεια για εμένα έλεγαν ότι εγώ τους καθοδηγούσα τους πάντες και έτσι από φίλοι γίνανε «χαφιέδες» της Χούντας για να σώσουν το τομάρι τους αν δεν κάνω ακόμη και σήμερα λάθος ..
θυμάμαι την Νίτσα και την Χαρούλα που ήρθαν στην ασφάλεια και εγώ με ένα πλουζάκι μέσα στα αίματα όπου είχα χάση πάνω από 10 κιλά από τα βασανιστήρια και με ρώτησαν αν τα φαγητά που φέρνουν τα τρώω και εγώ απλά κουνούσα το κεφαλή μου μην τυχόν πω όχι και ξαναρχίσουν τα βασανιστήρια και η φάλαγγα που ήταν απάνθρωπα
«Το κελί μου στην Ασφάλεια της Βαλλαωρίτου ήταν 2χ1 και ένα μικρό φωτάκι και σε αυτό έμεινα περίπου 3 μήνες»
Τι να θυμηθώ αργότερα το μεταγωγό μέχρι την δίκη , μέσα στην βρώμα και με μια κουβέρτα να κοιμάσαι πάνω στο τσιμέντο περιμένοντας το στρατοδικείο μπας και είναι καλύτερα οι φυλακές .
Μας δικάσαν στις 3 του Νοέμβρη 1969 γιατί ήταν μέρα νίκης της δημοκρατίας του Γεωργίου Παπανδρέου και για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο έστηναν στρατοδικεία
Ρούσος Βρανάς πόσο χρόνος είσαι 19 ετών τόσα χρονιά φυλακή . Ανέστης Αναστασιάδης που στην ουσία ήσουν ο αρχηγός αλλά δεν μπορέσαμε να το αποδείξουμε 3 χρονιά φυλακή και 10 χρονιά στέρηση τον πολιτικών δικαιωμάτων .
ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΙΓΙΝΑΣ ΚΑΙ ΕΠΤΑΠΥΡΓΙΟΥ
Κάτω από δρακόντεια αστυνομικά μέτρα μεταφερθήκαμε στις φυλακές Επταπυργίου και τους δικούς μας να μας αποχαιρετούν έξω από το στρατοδικείο .
Μπαίνοντας ήταν η πρώτη φορά βλέποντας μέσα τις φυλακές να αρχίζω να κλαίω και δεν ξερώ ακόμη και σήμερα γιατί . Μας δώσανε διάφορα ρούχα και μας πήρανε ότι είχαμε επάνω μας .Μας οδήγησαν σε μια πτέρυγα με ποινικούς σε ένα θάλαμο 20 κρατούμενους περίπου διότι δεν θέλανε να λεγόμαστε πολιτικοί κρατούμενοι .
Ήταν χειμώνας τα κελιά ήταν όλο υγρασία το φαγητό 8 δρχ το άτομο και η γρίπη ήταν παρών .
Εγώ μετά από λίγες μέρες με έπιασε αυτή η λεγομένη «Ασιατική γρίπη» και ο πυρετός δεν κατέβαινε 39 βαθμούς και θυμάμαι μου δίνανε κάτι ασπιρίνες και δεν τους ενδιέφερε αν πεθάνεις ..
ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ
Σκεπτόμασταν μετά από αυτές τις απάνθρωπες συνθήκες τι να κάνουμε για να φύγουμε από αυτό το κάτεργο για να μας πάνε στις φυλακές της Αίγινας οπού εκεί ήταν όλοι οι πολιτικοί Κρατούμενοι άρα θα ήταν καλύτερα ..
Μια Κυριακή λόγω της γρίπης ζητήσαμε από την διεύθυνση να πάμε και εμείς στην εκκλησιά των φυλακών για να εκκλησιαστούμε . Ο Διευθυντής δεν μας πίστεψε αλλά στο τέλος το έκανε γιατί ήταν και αυτός δεξιός και θρήσκος και δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς.
Εμείς καθίσαμε και γράψαμε ένα γράμμα στα Ελληνικά και στα Αγγλικά μιας και ο Βρανάς γνώριζε Αγγλικά και καταγγείλαμε την χούντα για την αθλία κατάσταση των φυλακών και ζητούσαμε την άμεση μεταγωγή μας σε άλλες φυλακές .
Την Κυριακή επήγαμε στην εκκλησιά μαζί με άλλους ποινικούς κρατούμενους και όταν τελείωσε η λειτουργία επήγαμε μέσα στο Ιερό τάχα να μας κοινωνήσει ο Παπάς που κατά δική μας τύχη ήταν Παπάς της Χριστιανικής Δημοκρατίας του Ψαρουδάκη .
Του δώσαμε τις επιστολές και του είπαμε που θα τις δώσει εκεί που εμείς θέλουμε και αν αρνηθείς θα έχει να κάνει με την χούντα . Ο Παπάς ξαφνιάστηκε δεν ήθελε να πλέξη και όμως τον πείσαμε ότι κάνε κάτι για να φύγουμε από αυτό το κάτεργο .
Μετά από δυο μέρες όλα τα ξένα πρακτορεία μιλούσαν για εμάς και τις συνθήκες κράτησης των δυο πολιτικών κρατουμένων .
Μας κάλεσαν στην διεύθυνση και με τον εισαγγελέα παρόντα μας ζητούσαν να τους πούμε πως έφυγε η επιστολή από την φυλακή . Η δική μου απάντηση ήταν ότι την επιστολή αυτήν την έδωσε η ιδία η διεύθυνση και δεν θέλουμε να πούμε πως έγινε γιατί και εμείς δεν το γνωρίζουμε .
Η χούντα είχε προβλήματα με την Ευρώπη γιατί τις είχαν δίωξη και προσπαθούσε με διάφορα διαγγέλματα να καθησύχαση τον κόσμο με αυτήν την ενέργεια και αναγκαστικέ να υπογράψει συμφωνία με την Διεθνή Αμνηστία.
Αυτός ο οργανισμός που και σήμερα υπάρχει είχε το δικαίωμα να έρχεται για να μας επισκέπτεται στις φυλακές αν είμαστε καλά και ότι αν οι διαφορές καταγγελίες που γίνονται από τους πολιτικούς κρατούμενους έχουν την δική τους πραγματικότητα .
Και έτσι μετά από μέρες, μας επισκέφτηκαν εμάς στις φυλακές η Διεθνής Αμνηστία και ενώπιον του Διευθυντή καταγγείλουμε τις συνθήκες κράτησης και μάλιστα στον ίδιο θάλαμο με ποινικούς κρατούμενους που οι περισσότεροι ήταν εγκληματίες και κάθε μέρα φοβόμασταν της ζωή μας διότι η διεύθυνση όλους εαυτούς τους έκανε χαφιέδες εναντίον τον πολιτικών κρατουμένων.
Δεν θυμάμαι την ημέρα που μας ενημέρωσαν ότι φεύγουμε για άλλες φυλακές αν οι δικοί μας είχαν ενημερωθεί .
Μας φόρτωσαν σε μια κλούβα και με δυο αστυνομικούς μπροστά και δυο πίσω και 6 μοτοσικλέτες πίσω και μπροστά μας πήγαιναν μάλλον προς Αθηνά .
Έξω από την Λάρισα θυμάμαι μας άλλαξαν φρουρά και μετά από αρκετές ώρες ταξίδι φθάσαμε στο μεταγωγό των Αθηνών . Εκεί ξαφνικά μας διαχώρισαν εμένα σε άλλο κελί και τον Ρούσο σε άλλο .
ο Ρουύσος άρχισε να φωνάζει και να κλέη ότι Ανέστη θα με σκοτώσουν και κάτι τέτοιο ,εγώ διαμαρτυρήθηκα ότι θα μας πηγαίνανε στις φυλακές της Αίγινα και τώρα δεν ξέρουμε που θα μας πάνε, ο Ρούσσος Βρανάς πέθανε το 2012 στην Αθήνα ήταν δημοσιογράφος στα Νέα των Αθηνών.
Δεν πιάσανε οι διαμαρτυρίες και εμένα ξανά με άρπαξαν ώρα 12 τα μεσάνυχτα και με ξανά- έβαλαν σε μια κλούβα και δεν με λένε που πάω και γιατί ο Βρανάς έμεινε πίσω σε ένα βρόμικο κελί γιατί απλά θα τον πάνε στις φυλακές Κοριδάλου ,αλλά δεν μας το λέγανε ..
Κανένας δεν μας έδινε απάντηση και μετά από μια ώρα ταξίδι μέσα στα στενά της Αθήνας με κατέβασαν στο μεταγωγό του Πειραιά σε ένα βρόμικο κελί .
Είχα διψάσει δεν είχα νερό και ούτε φαγητό και ζητούσα κάτι να μου δώσουν αλλά κανένας δεν απαντούσε στο αίτημα μου .
Εμένα όμως το μυαλό μου ήταν στον Βρανά μήπως τον κάνουν κάτι ξανά με βασανιστήρια γιατί το θέμα Νάτο για την Χούντα ήταν το παν και μήπως πίσω από Βρανά και Αναστασιάδης υπάρχει και άλλη οργάνωση και μάλιστα στην Κρήτη.
Στην Κρήτη από ότι μάθαμε για το ίδιο θέμα είχαν πιάσει για αυτήν την υπόθεση πάνω από 30 άτομα , αλλά δεν τους δικάσαν μήπως και φανεί ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει στην Ελλάδα μεγάλη οργάνωση για την ανατροπή της χούντας .
«Εδώ θέλω να θυμίσω ότι ο Βρανάς ήταν από τα Χανιά ,αλλά και όλη η παρέα του .»
«Φυλακές Αίγινας»
Μετά από αυτήν την περιπέτεια εγώ μεταφέρθηκα στις φυλακές της Αίγινας δεμένος με χειροπέδες σε ανά πλοίο που όλοι οι επιβάτες που συνταξιδεύαμε διαμαρτυρήθηκαν ότι κρατούμενος μέσα σε πλοίο δεν πρέπει να είναι δεμένος ,αλλά οι αστυνομικοί το δικό τους χαβά πάντα δεμένος και μάλιστα πολιτικός κρατούμενος που ήταν κόντρα στην «Επανάσταση» του Πατακού και του Παπαδόπουλου .
Στην Αίγινα μαζί με πάνω από 100 κρατούμενους έμεινα σχεδόν δυο χρόνια με τις ανάλογες επισκέψεις από γονείς φίλους και Νίτσα και Χαρούλα και να μην ξεχάσω τον Παππού Χατσί Αναστάση .
Το μεγαλύτερο βάρος των επισκέψεων το σήκωσε κυρίως εδώ στις φυλακές Επταπυργίου μετά που μας ξαναφέρνανε εδώ η Βασιλική η αδελφή μου .
Μέσα στις φυλακές της Αίγινα είχαν ξεχωρίσει σε ομάδες με 1η την δημοκρατική Άμυνα με Νοταρά –Νέστωρα Συπιτάνο και Σοφούλη και η άλλη αυτή του Παναγούλη με Βεριβάκη και Γιώτα Στάθη. Άλλη η δική μου Ομάδα που ήταν στο πλευρό του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ο Τάσος ο Τάντσης που δεν ζει ,ο Νώντας ο Όχονος και μερικοί άλλη που δεν τους θυμάμαι .
Ενώ στην άλλη ακτίνα ήταν όλοι οι αριστεροί με ιστορικά ονόματα από αυτόν τον χώρο και που αργότερα έγινε η γνωστή διάσπαση σε ανανεωτικούς και παραδοσιακούς κομμουνιστές με το σημερινό Κ.Κ.Ε. και τον Σύριζα παλιά κ. εσωτερικού.
Δεν θέλω να γράψω περισσότερα το τι γινόταν σε αυτήν την φυλακή εκείνο που ιστορικά θέλω να τονίσω ήταν ότι τον Ανδρέα Παπανδρέου σχεδόν δεν τον ήθελαν οι περισσότεροι στην δικιά μας ακτίνα και εγώ για να τους της σπάσω κάθε χρόνο που γιόρταζε ο Ανδρέας έστελνα σε όλα τα κελιά από μια πορτοκαλάδα για την εορτή του και αρκετοί μην τους δούνε οι φύλακες και τους χαρακτηρίσουν Ανδρείκους πετούσαν έξω την πορτοκαλάδα…
Αργότερα αρκετοί από αυτούς έγιναν και Υπουργοί του Ανδρέα Παπανδρέου εκτός από εμένα που ποτέ δεν έγινα… αλλά έτσι είναι η ζωή που έλεγε και ο Σπύρος Πλασκοβίτης ότι οι «διανοούμενοι είναι και πάντα ευνοούμενοι..»
Να μην ξεχάσω με τους ανθρώπους που έζησα μέσα στο 6 κελί της Αίγινας . 1ος ο Παύλος Ο Ζάννας ο άνθρωπος των Γραμμάτων και ο πάντα φίλος μέχρι που μας έφυγε γρήγορα . 2ον Ο Νίκος ο Βουλέλης ο δημοσιογράφος και καθηγητής μου της φιλοσοφίας .3ον Ο Ανδρέας ο Αρχοντάκης ο Γιατρός από τα Χάνια εκ Καντάνου που και αυτός μας έφυγε νωρίς .4ον Ο Νίκος Ο Χλωρός ο καθηγητής μας που πάντα διάβαζε και όλο έπαιζε σκάκι και αυτός μας έφυγε Νωρίς .5ον ο Αντώνης Ο Γούλας που σήμερα είναι επιχειρηματίας ήταν ο Ζωγράφος της Παρέας και αργότερα μαζί και με τον Γιώργο τον Σηπιτάνο που ήταν η πολιτική μας καθοδήγηση και αυτός μας έφυγες νωρίς, Ο Βαλασέλης και ο δικηγόρος ο Κυζιρίδης που και οι δυο ήταν συγκάτοικοι για λίγο στο ίδιο κελί.
Να θυμίσω ότι με τον Νώντα τον Όχονο δεν ήμασταν στο ίδιο κελί της Αίγινας, αλλά στο ίδιο κελί του επταπυργίου αλλά μας έδενε μια παράξενη φιλιά που κράτησε και μετά τις φυλακές έως και σήμερα σαν η μοναδική μας ανάμνηση από τις φυλακές και μάλιστα μας δένει και το Κουμπαριά βαφτίζοντας την κόρη του Βαγγέλιο..
Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες το τι έγινε στις φυλακές και κυρίως μετά της απόδραση του Ζαμπέλη που για την χούντα ήταν ένα μεγάλο χτύπημα όπου όλοι τιμωρηθήκαμε σχετικά με την αυτήν την απόδρασης οδηγηθήκαμε σε άλλες σκληρές φυλακές .
Εκείνο που θέλω να κρατήσω μυστικό είναι με τις διάφορες επιστολές που έπαιρνε ο κάθε ένας από εμάς, εκεί βλέπαμε τα προβλήματα του καθενός από τα πρόσωπα τους ,ότι άλλος έχανε το παιδί του ,άλλως χώριζε από την Γυναικά τους, άλλος από την κοπελιά του.. ενώ πριν λίγες μέρες τον είχε επισκέπτη και τόσα αλλά που δεν είναι του παρόντος για να μην ξύνω παλιές πληγές ..
Θέλω όμως με αυτήν την ευκαιρία να ευχαριστήσω όσους με συμπαραστάθηκαν στα δύσκολα εκείνα χρόνια μέσα και έξω από τις φυλακές .
Να θυμηθώ ότι αγαπημένα μου πρόσωπα έφυγαν από την Ζωή που δεν μπόρεσα ούτε καν να είμαι στην κηδεία τους όπως αυτού του θειου μου Αναστάση Γαβρηίλιδη που με τους αγώνες του έδωσε όχι μονό στο Πλατύ αλλά σε όλη την Ελλάδα .
Βρέθηκα έξω από τις φυλακές μετά από 3 χρονιά από τις φυλακές του Επταπυργίου μια φυλακή που ούτε τα ζώα δεν αντέχουν να ζούνε σε αυτό το κάτεργο .
Σε μια συζήτηση στο δημοτικό συμβουλίου που είχα την τιμή να είμαι για 12 χρονιά δημοτικός σύμβουλος και Αντιδήμαρχος αυτής της πόλης μας Θεσσαλονίκης , μπήκε το θέμα αξιοποίησης αυτών των φυλακών και όλοι λέγανε την ιστορία του.
Εγώ απλά τους άκουγα και ξαφνικά πετάχτηκα και είπα τί την θέλετε αυτήν την Ιστορία της ντροπής για αυτό το ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ κάτεργο αν με ρώτησε εμένα και αν είχα δικαίωμα έξω από αυτό που λέει το Υπουργείο πολιτισμό εγώ θα το είχα κατεδάφιση για να μην υπάρχει σε αυτήν την πόλη .
Αλλά σήμερα υπάρχουν αυτές οι φυλακές και κάθε 21η του Απρίλη μερικοί εξηγούν στους μαθητές τι γινόντανε σε αυτό το κάτεργο, ενώ εγώ συνεχίζω να έχω αντίθετη άποψη για αυτό τα απαράδεχτο κάτεργο που δεν αποκλείετε να ξανά ζήσουν και άλλη κρατούμενοι σε αυτό γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί σε αυτήν την γη και στην Ελλάδα που όλη την θέλουν και όλη την περιμένουν στην γωνιά για να την εξαφανίσουν.
Μετά τις φυλακές νέοι αγώνες και νέες περιπέτειες
Θυμάμαι όταν βγήκα από την φυλακή του Επταπυργίου ,είχα μάθει ότι η θεία μου η Παρασκευή ήταν στο Νοσοκομείο και ότι δεν ήταν καλά και μάλιστα οι γιατροί είχαν σηκώσει τα χεριά τους .
Ανέβηκα στο Νοσοκομείο και έξω συνάντησα τα ξαδέρφια μου που από μικροί μεγαλώσαμε σε μια γειτονιά ήμασταν σχεδόν αδέρφια , με αγκάλιασαν και μου είπαν η Μαμά Παρασκευή σε περιμένει.
Τάσος Αντώνης Γρηγόρης Χρήστος και ΑΘΗΝΑ
Μπήκα στην αίθουσα με είδε και προσπάθησε να με αγκαλιάσει και το μονό που μου είπε ήταν ότι γλύτωσες από τα σίδερα και ξαφνικά ξεψύχησε σχεδόν στα χεριά μου λες και με περίμενε.
Τι είναι επιτελούς η ζωή και πως μερικές στιγμές μένουν σημαδεμένες στην ζωή μας ,είναι και αυτό είναι ένα τεράστιο ερώτημα για την παραπέρα ζωή σου ..
Αργότερα πήγα στην Θέρμη στο σπίτι τις αδελφής μου οπού εκεί ήταν όλοι με πρώτη την Μάνα μου και βλέποντας έκλεγε και κόντρα έκλεγε .
Η Χούντα δεν έπεσε και εγώ εδώ στην αφιλόξενη πόλη προσπαθούσα οικονομικά να ζήσω , να φτιάξω με κάτι γνωστούς φίλους βιοτεχνία ρούχων με τα χίλια προβλήματα και με τους χαφιέδες κάθε στιγμή να είναι πίσω μου που δεν με άφηναν ούτε στιγμή μην τυχόν και με χάσουν .
Παντρεύτηκα το 1973 κάτω από δύσκολες στιγμές και οικονομικά εντελώς απαράδεχτες για εμένα εποχές σε έναν γάμο που έγινε στην Μητρόπολη Θεσσαλονίκης με καλεσμένους όλους τους φίλους που ήταν ακόμη στην φυλακή και αυτούς που είχαν βγει από την φυλακή . Κάλεσα όλο τον πολιτικό κόσμο που έδινε μάχες κατά της χούντας και με επιστολές τους μου έστελναν ευχές . Παπανδρέου, Κανελλόπουλος Μαύρος ,Ζίγδης , Πιρουνάκης κ.λ.π.
Θυμάμαι ότι μέσα στην εκκλησιά ήταν ένας γάμος με έντονο πολιτικό και αντιστασιακό χρώμα και έναν κουμπάρο και κουμπαρά τον Σταμάτη και την Βάσω που και αυτοί οικονομικά ήταν σχεδόν σαν εμάς .
Τους ευχαριστώ όλους που τίμησαν τον Ανέστη και της Χαρούλα ένας γάμος που πέρασε πολλούς κραδασμός για να μπορέσουμε να φθάσουμε στην Μητρόπολη της Θεσσαλονίκη 13του Μάη 1973 με παρόντα πάντα την Χούντα και σήμερα με τον μοναχογιό μας Αλέξανδρο που από μικρός δίνει την μάχη της ζωής σε ένα σπίτι έντονα πολίτικο και αγωνιστικό με ένα ραδιόφωνο στο χέρι ..
Θυμάμαι το Πολυτεχνείο που εμένα με βρήκε στην Κατερίνη οπού είχαμε κάνει μια βιοτεχνία για να μπορέσω να ζήσω και ξαφνικά εμφανίστηκαν άρματα μάχης, θυμίζοντας τις πρώτες μέρες της Χούντας και να έχουν περικυκλώσει όλη την Κατερίνη και εγώ σε μια γωνιά προσπαθούσα να μάθω τι γίνετε στην Αθηνά και ερχόμουν σε επαφή με τα παιδιά που βρήκαν από τις φυλακές και μου λέγανε ξανά Ανέστη καλή αντάμωση στις φυλακές .
Και όμως πέρασε και αυτή η τραγωδία με τα γνωστά αποτελέσματα και με το μεγάλο έγκλημα από δική μας μεριά και τα παιδιά του Πολυτεχνείου και της τότες πολιτικής ηγεσίας ότι δεν προσπαθήσαμε να ρίξαμε την χούντα του Ιωαννίδη και τους αφήσαμε να φθάσουν στα γεγονότα της Κύπρου για να ακούσουμε τον Πρωθυπουργό της Τουρκίας Ετζεβίτ να μας λέει ότι η εισβολή στην Κύπρο από πλευράς Τουρκίας και ΗΠΑ έφεραν την δημοκρατία στην Ελλάδα ..
Το 1974 4ης του Φλεβάρη γεννήθηκε ο μοναχογιός μας Αλέξη σήμερα διευθυντής του Ραδιόφωνου 105,5 ένα από τα ιστορικά ραδιόφωνα της πόλης μας σε κλινική της Θεσσαλονίκης. Την είδηση την έμαθα στην Κατερίνη που κάθε μέρα πηγαίνω-ερχόμουν και θα έπρεπε να έρθω και να πληρώσω και την Κλινική που δεν είχα χρήματα και αν θυμάμαι καλά δανείστηκα .
Έφθασα στην Θεσσαλονίκη και θυμάμαι μπροστά στην κλινική να ήταν τρεις ασφαλίτες τα παιδιά της Χούντα λέγοντας με ότι δεν θα ανέβω στην κλινική πριν πάω στην Ασφάλεια γιατί με θέλει κάτι ο γενικός ντερβέναγας της Χούντας δεν θέλω να θυμάμαι τα ονόματα τους .
Με ανέβασαν στον 5ο όροφο και με έβαλαν σε μια αίθουσα με διάφορα καδρόνια για λόγους ψυχολογικούς ότι κάτι σε περιμένει και περίμενα πάνω από 3 ώρες, μετά μου είπαν ότι μπορείς να φύγεις αλλά να ξέρεις ότι το παιδί σου αν συνέχισης να είσαι ενάντια στην Χούντας θα ξεχάσεις και το παιδί σου και την οικογένεια σου .
Τους κοίταξα στα μάτια και τους απάντησα με πολλή μισός, ότι και να κάνετε ένα να ξέρετε ότι τα ψωμιά σας είναι λίγα και έφυγα και τους είδα να χασκογελούν .
Πήγα στην κλινική και με ρώτησε η Χαρούλα γιατί άργησα και δεν της είπα την καινούργια περιπέτεια μου με τα σκυλιά της χούντας .
Το ίδιο και με το δημοψήφισμα όταν από όλη την Ελλάδα οι μόνοι που καταγγείλαμε αυτό το αίσχος της βίας και νοθεία ήμασταν μονό 10 από όλη την Ελλάδα και από την Θεσσαλονίκη και την Ημαθία μονό εγώ . Αυτοί ήταν οι Έλληνες δημοκράτες που αργότερα μετά την πτώση της χούντας είχαν γίνει όλοι αντιστασιακοί και αρκετοί άφησαν και μούσια .
Μετά την χούντα και τα χρονιά του ΠΑΣΟΚ λίγα λόγια
Τα γεγονότα της Κύπρου και η επιστρατεύσει ήταν και η πτώση της χούντας .
Βρέθηκα σε κάποιο στρατόπεδα του νομού Ημαθίας μαζί με χιλιάδες επιστρατευμένους . Η Χαρούλα με τον Αλέξη στην Αγκαλιά δεν ήξερε τη να κάνει και φεύγοντας της είπα αν δυσκολευτείς πάνε στο Πλατύ ενώ η πεθερά μου και ο πεθερός μου αν θυμάμαι ήταν σε κάποιο νησί .
Ενώ περιμέναμε όπλα κ.λ.π. όλοι ακούγαμε και ειδήσεις ότι το καθεστώς τον αλητών οπού νάνε πέφτει και σε λίγο θα έχουμε κυβέρνηση Κανελλόπουλο με Μαύρο κ.λ.π. μιας και ο Ανδρέας Παπαντρέου δεν ήταν εδώ .
Εμένα που με είχαν στην μπούκα και έλεγα στους νέους στρατιώτης αν μας δώσουν όπλα πρώτα θα πάμε στην Αθήνα για να ρίξουμε την Χούντα και στην συνέχεια για την Τουρκία αν και δεν βλέπω να γίνετε κάτι το σοβαρό γιατί πίσω από όλα αυτά είναι οι Αμερικάνοι .
Θυμάμαι όταν μου είπαν ότι πρέπει να φύγεις σχετικά με την επιστράτευση σαν ανεπιθύμητος…
Και έτσι βρέθηκα στην Θεσσαλονίκη και μάλιστα μπροστά στα γραφεία της Μακεδονίας οπού σε μια ώρα κάναμε την μεγαλύτερη συγκέντρωση ενάντια στην χούντα ,ενώ δεν ξέραμε ακόμη αν πράγματι έπεσε η Χούντα .
Κυβέρνηση έγινε όχι αυτό που περιμέναμε , αντί για Κανελλόπουλο μας φέρανε τον Καραμανλή, γιατί ήταν επιλογή των Γάλλων και των Αμερικανών φτιάχνοντας κυβέρνηση και βάζοντας και ελάχιστους αντιστασιακούς μέσα στην Κυβέρνηση για να δήξη ότι είναι δημοκρατική..
Μετά από λίγες μέρες είχαμε την δήλωση Παπανδρέου ότι στην Ελλάδα δεν αλλάζει τίποτε.. που νομίζω ότι ήταν ένα μεγάλο πολιτικό λάθος .
ο Παπανδρέου έφθασε στην Αθήνα μετά από 15 ημέρες και από την Θεσσαλονίκη με δική μου πρόταση ναυλώσαμε ένα λεωφορείο και με 10 άτομα μόνοι βρεθήκαμε στο Αεροδρόμια του Ελληνικού με την παρουσία χιλιάδων ανθρώπων και υποδεχθήκαμε τον Ανδρέα Παπανδρέου .
Ξαφνιάστηκα όταν είδα στην υποδοχή αρκετά παιδιά από την φυλακή να είναι παρών ενώ μέσα στις φυλακές συνεχώς την σκυλοβρίζανε ότι τάχα αυτός ήταν ο αίτιος που έγινε η Χούντα στην Ελλάδα .
Μαζί με τον Γιώτα Στάθη κατόπιν Υπουργός του ΠΑΣΟΚ και μετά από ταλαιπωρίας 4 ωρών φθάσαμε και εμείς στο Καστρί όπου και είχε φθάσει και ο Παπανδρέου .
Το σπίτι του Γέρου της Δημοκρατίας δεν ήταν έτοιμο να δεχθεί ενοίκους γιατί μετά τον θάνατο του Γεωργίου Παπανδρέου το 3 του Νοέμβρη του 1968 σχεδόν δεν το επισκέφτηκε κανένας και προς το παρών το ζεύγος Παπανδρέου με τα 4 παιδιά μένανε στο ξενοδοχείο Καστρί .
Εκεί θυμάμαι περιμέναμε με αγωνιά πάνω από μια ώρα το πότε ο Παπανδρέου θα κατέβη στο Σαλόνι για να μας χαιρετήσει και τι θα κάνουμε όσοι ήμασταν στο Καστρί γιατί τα πολιτικά μας πράγματα έτρεχαν.
Και να που με ένα πέτσινο σακάκι και το γνωστό Ζιβάγκο κατέβαινε και με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι που μας ξάφνιασε όλους ότι ο Ανδρέας ήταν πότης με αυτό το ποτό . Εφημερίδα Εστία, φύλο-χουντική που πάντα αυτά έγραφε στα χρόνια της χούντας και να που ήταν αληθινά περί ποτού..
Ήταν πολλή φιλικός μαζί μας και μας ζήτησε όχι μονό εμάς που ήμασταν εκεί από τις φυλακές αλλά όλους τους φυλακισμένους να είναι στο πλευρό του τονίζοντας πως θα πρέπει να χτίσουμε μια νέα Ελλάδα κ.λ.π.
Θυμάμαι επίσης στις επόμενες 5 μέρες έξω από τα Καστρί κάτω από τα πεύκα με Γιάννη Χαραλαμπόπουλο και Γιάννη Αλευρά και πολλά παιδιά από τις φυλακές λέγαμε αν θα γίνει νέο κίνημα η θα πάμε με αρχηγό τον Ανδρέα με την παλιά Ένωση Κέντρου .
Επικράτησε αυτό που ήθελε ο Ανδρέας νέο κίνημα και με μια νέα διακήρυξη που την γράφανε και να την σβήνανε για δυο ολόκληρες μέρες .
Στις 3 του Σεπτέμβρη του 1974 σε μια μάζωξη σε ξενοδοχείο της Αθήνας γεννήθηκε το ΠΑΣΟΚ με τις υπογραφές αν θυμάμαι καλά ήταν πάνω από 100 άτομα με έντονο αντιστασιακό χρώμα .
Εγώ βιάστηκα για το οργανωτικό μέρος της υπόθεση και ρώτησα τον Ανδρέα ότι πρέπει να πάμε στην Θεσσαλονίκη για να αρχίσουμε την οργάνωση και με ύφος αυστηρό μου είπε Ανέστη πρώτα οργάνωση στην Σπάρτη και στο Μέτσοβο που είναι τα κάστρα της δεξιάς και αργότερα στην Θεσσαλονίκη.
Στην Θεσσαλονίκη η πρώτη οργάνωση που έγινε και μάλιστα στον χώρο των Βιοτεχνών ήταν στην δική μου βιοτεχνία επί της Μπαλταδώρου με Βενιζέλου και η 2η ήταν στο Πλατύ Ημαθίας με μπροστάρη την Τάσο Αναστασιάδη και δυο άλλους φίλους Χειραρίδη και Τόζογλου . 3η ξανά με δική μας προσπάθεια γιατί ο κόσμος ήταν φοβισμένος ήταν αυτή στην Α. Τούμπας επί της Αδαμίδου Διδασκάλου οπού και πλαισιώθηκαν από αρκετούς νέους από τον ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ κόσμο .
Τα Κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ ήταν και αυτό με μεγάλη δυσκολία ήταν επί της Τσιμισκή λίγα μέτρα πριν την Αριστοτέλους .
Στο ΠΑΣΟΚ ενταχτήκαν αργότερα και η Δημοκρατικοί Άμυνα οπού θέλανε το ΠΑΣΟΚ να είναι δημοκρατικό και όχι ένα Κίνημα Ανδρέα Παπανδρέου που αργότερα πάνω σε αυτές τις θέσεις διεγράφησαν και από το ΠΑΣΟΚ ,όπως Στέλιος Νέστωρ, Δέδες, Σιπιτάνος,Πύρζας κα από Αθήνα Νοταράς Φίλιας κ.λ.π.
Στις πρώτες εκλογές του 1974 ενώ όλοι περιμέναμε ότι το ΠΑΣΟΚ θα ξεπεράσει το 24% αλλά η παρουσία Παπανδρέου στην Αθήνα με έναν πύρινο λόγω που ξεπέρασε και όλα τα αριστερά κόμματα πάγωσε τον κόσμο ,αλλά και αυτό του Μίκη, Καραμανλή η Τάνκς πάγωσε τον κόσμο και έδωσε τα παρακάτω αποτελέσματα που θα τα θυμηθούμε μετά από πολλά χρονιά στις εκλογές 17 του Ιούνη του 2012 .
«Νέα Δημοκρατία Κωνσταντίνος Καραμανλής 2.669.133 54,37 – 220 έδρες – Ένωσις Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ.-Ν.Δ.) Γεώργιος Μαύρος 1.002.559 20,42 – 60 –εδρες Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ) Ανδρέας Παπανδρέου 666.413 13,58 – και 12εδρες – Ενωμένη Αριστερά (Ε.Α.) Ηλίας Ηλιού 464.787 9,47 – 8 – κλ.π»
Αυτό το αποτέλεσμα δημιούργησε τεράστια πρόβλημα σε όλο τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ αλλά και στον ίδιο τον Παπανδρέου που δεν το δέχτηκε και είχε ετοιμάσει τις βαλίτσες του για να ξαναφύγει στον Καναδά .
Μετά από αυτά τα γεγονότα δεν θέλω να θυμίσω από εδώ και στο εξής την επαγγελματική μου και πολιτική μου δραστικότητα γιατί σχεδόν αρκετοί την ξέρετε και αν θελήσω να πω την αλήθεια για πρόσωπα και κόμματα και κυρίως στο χώρο του ΠΑΣΟΚ θα ξύσω μεγάλες και παλιές και νέες πληγές .
Το ίδιο και στα θέματα δήμου Θεσσαλονίκης που τόσο έκανα και πολλά άκουσα που δεν αξίζει να τα λέω .Το ίδιο και στον Σύνδεσμο Δήμων και Κοινοτήτων Ιαματικών Πηγών που έδωσα τα πάντα και εισέπραξα το μισός από άνθρωπος που από το πουθενά τους έκανα ανθρώπους και μέχρι σήμερα τρώνε ψωμί.
Άλλη γίνανε και βιομήχανοι εκτός από τον φίλο μου τον Νώντα που ότι έκανε το έκανε γιατί πάντα πάλευε με αυτό που πίστευε και όσο ζούμε θα ήμαστε όχι μόνο φίλοι αλλά καλύτεροι από αδέλφια όπως και η Νίτσα και τα δυο παιδιά του Βαγγελιό που εμείς την βαφτίσαμε και τον Σεραφείμ που είναι το καλό παιδί του Νώντα και του Ανέστη
Βάζω ένα απλό βιογραφικό για τις δραστικότητες μου και αυτό είναι αρκετό για να ενημερωθούν για αυτούς που τυχόν το διαβάσουν και δεν τις ξέρουν έστω την σύγχρονη Ιστορία αυτού του τόπου
ευχαριστώ .
Την αφιέρωση αυτήν την κάνω 1ον στον Αλέξη για να θυμάται και να πορεύετε στα δικά του χρονιά 2ον στην Χαρούλα και 3ον σε όλα τα αδέλφια μου και σε αυτούς που όταν χρειάστηκα κάτι με βοηθήσαν..
Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ 3ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ
«… Ο αγώνας του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος για την Εθνική μας Αναγέννηση για μια Δημοκρατική και Σοσιαλιστική Ελλάδα, στηρίζεται στην αρχή πως η Εθνική Ανεξαρτησία αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της Λαϊκής Κυριαρχίας, πως η Λαϊκή Κυριαρχία αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της Κοινωνικής Απελευθέρωσης, πως η Κοινωνική Απελευθέρωση αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της πολιτικής Δημοκρατίας…»
Το όραμά μας και οι στρατηγικοί μας στόχοι απαιτούν τη δικαίωση και την εκπλήρωση τους, μέσα από ανοιχτές, ελεύθερες και δημοκρατικές διαδικασίες, μέσα από διαδικασίες πειθούς και αλήθειας.
Η δικαίωση και η εκπλήρωση απαιτούν κατακτήσεις και μόχθο, δημιουργική προσπάθεια, θυσίες και αγώνες.
Για αυτό μιλήσαμε και μιλάμε για τον ελληνικό, δημοκρατικό και ειρηνικό δρόμο προς το σοσιαλισμό.
Η ιδρυτική μας διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη αποτελεί ένα κείμενο ιστορικό και αξεπέραστο. Οι στόχοι , οι ιδέες και τα μηνύματά του, οι επισημάνσεις, οι αρνήσεις και οι προτάσεις του έχουν το δικό τους αυτόνομο βεληνεκές και τη δική τους αυτοτελή αξία. Γιατί ενσάρκωσε τους πόθους και τους αγώνες γενεών και γενεών. Γιατί συμπύκνωσε τα συμφέροντα των μη προνομιούχων. Γιατί εξέφρασε αυθεντικά τις ελπίδες των πιο ζωντανών λαϊκών δυνάμεων.
Η ιδρυτική μας διακήρυξη δε βρίσκεται μόνο σε αντιστοιχία με τη μεταπολιτευτική συγκυρία αλλά πολύ πιο πέρα από αυτή.
Λέξεις, οράματα και επιλογές αποκτούν και σήμερα μια απίστευτη ταύτιση με τις εξελίξεις, κάνοντας αναγκαία και επιτακτική την προσαρμογή και όχι την μετάλλαξη τους.
Είμαστε αρκετά ώριμοι και αρκετά έμπειροι, έχουμε ήδη πολλά βιώματα αλλά και πολλά παραδείγματα, για να ξεπεράσουμε τις «παιδικές ασθένειες» της πολιτικής.
Είμαστε πεπεισμένοι ότι πρέπει να μετράμε τη συνέπειά μας με τις απαιτήσεις του σήμερα, με τις προκλήσεις του αύριο. Να μετράμε τη συνέπειά μας με τη σθεναρή παρέμβασή μας στις σύγχρονες αντιφάσεις της πραγματικότητας και της ζωής και όχι με τις αφηρημένες και αναντίστοιχες επικλήσεις σε ξεπερασμένες θέσεις.
Είμαστε υποχρεωμένοι να κοιτάμε ΜΠΡΟΣΤΑ, αν θέλουμε να πάμε και ΜΑΚΡΙΑ.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσουμε τις ρίζες μας και τις αρχές μας.
Δεν μπορεί να αλλάζει με την προσαρμογή στην πραγματικότητα η καρδιά του Κινήματός μας.
Δεν είμαστε έτσι ρεαλιστές αλλά πολιτικοί τυχοδιώκτες.
Δεν είμαστε έτσι σύγχρονοι, αλλά ανιστόρητοι και αποιδεολογικοποιημένοι.
Δεν είμαστε έτσι προοδευτικοί, αλλά εκφραστές του προσωρινού και άρα του διαχρονικά συντηρητικού.
ΣΗΜΕΡΑ είναι περισσότερο από ποτέ κατανοητό ότι :
Ο αγώνας για την κατοχύρωση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας περνά μέσα από την αποδέσμευση της χώρας μας από τους μηχανισμούς εξάρτησης του Δ.Ν.Τ. και της Τρόικα. Το ξεπέρασμα του μνημονίου και η αυτοδύναμη πορεία της χώρας σε μια διαφορετική Ευρώπη, μια Ευρώπη ουμανιστικών ιδεών, ευαισθησιών και αξιών, κοινωνικών στρατηγικών, που στηρίζονται στην ελευθερία, το διάλογο, στις ευρύτατες συναινέσεις και την αλληλεγγύη των λαών, είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ.
Ο αγώνας για τη Λαϊκή Κυριαρχία σηματοδοτεί τη δυνατότητα, όχι μόνο της ελεύθερης έκφρασης των πολιτών και της άμεσης σχέσης των επιθυμιών του λαού και των πρακτικών της εκάστοτε μορφής εξουσίας, αλλά και της ανατροπής ενός φαύλου, πελατειακού, αναποτελεσματικού και εξαρτημένου πολιτικού συστήματος. Οι αλλαγές πρέπει να έχουν σαρωτικό χαρακτήρα.
Ο αγώνας για την Κοινωνική Δικαιοσύνη συμβαδίζει με τη μάχη κατά της μεγαλύτερης κοινωνικής ανισότητας που αποκτά τραγικά χαρακτηριστικά. Την αποτελεσματική μάχη κατά της ανεργίας, της ανασφάλειας για τη ζωή των νέων ανθρώπων. Είναι η μάχη για την κατοχύρωση δίκαιων κανόνων σε όλους τους τομείς της καθημερινής δραστηριότητας των πολιτών της χώρας. Είναι ο αγώνας για αξιοκρατία, για ισότιμη αντιμετώπιση των προβλημάτων, ειδικά των ανίσχυρων, που πολλαπλασιάζονται από την κρίση. Είναι ο αγώνας για δίκαιο φορολογικό σύστημα και τη συμμετοχή του κάθε πολίτη, ανάλογα με τα εισοδήματά του και την περιουσία του στη λειτουργία του κράτους. Είναι ο αγώνας για ίση, αξιοπρεπή αμοιβή και σύνταξη προς όλους όσους έχουν τα ίδια προσόντα.
Είναι η κατοχύρωση της απάλειψης των εξαιρέσεων για τους “ημέτερους“, τους “έχοντες”, τους “κραταιούς”, που εκμεταλλεύτηκαν στο μέγιστο βαθμό την εξαρτημένη σχέση που είχε μαζί τους το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος.
Η προσαρμογή των θεμελιακών μας αρχών και αξιών στις απαιτήσεις του σήμερα, οι απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτουν αμείλικτα οι νέες κοινωνικές διεργασίες, δεν είναι εύκολη.
Δεν είναι εύκολες οι απαντήσεις κυρίως όταν θέλουν να είναι υπεύθυνες και ουσιαστικές, πέρα από μεταφυσικούς εξορκισμούς, πέρα από φοβισμένες διαμαρτυρίες και πέρα από ανέξοδους αφηρημένους και ρητορικούς δικολαβισμούς.
Οι αρχές μας όμως δεν είναι είδος προς διαπραγμάτευση.
Οι αξίες μας δεν κοστολογούνται στο πολιτικό παζάρι ανάλογα με τις εκλογικές επιδιώξεις.
Δεν είναι η εξουσία αυτοσκοπός ενός κινήματος παρά μόνο όταν μπορεί και είναι σίγουρο ότι η πολιτική του μπορεί να υλοποιήσει τους στόχους του.
Ταχθήκαμε να υπηρετούμε το λαό και τα συμφέροντά του και όχι τις προσωπικές επιδιώξεις του κάθε εμφανιζόμενου παράγοντα της πολιτικής μας σκηνής.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ TOY Ανέστη Αναστασιάδη
Ο Ανέστης Αναστασιάδης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη στο Ρώσικο τότε νοσοκομείο οπού και έζησα τα πρώτα του 16 χρόνια στο Πλατύ Ημαθίας . Πολύ γρήγορα ενστερνιζόμενος το βαρύ μερίδιο της ευθύνης για την επιβίωση, που απορρέει από μια αγροτική, οκταμελή, προσφυγική οικογένεια από τη Μικρά Ασία και προκειμένου να συνεισφέρει από την πλευρά του, σε ηλικία μόλις 16 χρόνων έρχεται στη Θεσσαλονίκη για να εργαστεί σε βιοτεχνία ρούχων και παράλληλα να πηγαίνει στο νυχτερινό γυμνάσιο.
Οι χαλεποί καιροί όμως τους οποίους διανύει τότε η χώρα μας, αλλά και οι δημοκρατικές αρχές τις οποίες ο Ανέστης κουβαλά ως κληρονομιά από το οικογενειακό του κιόλας περιβάλλον, τον οδηγούν παράλληλα στο δύσκολο και μακρύ δρόμο των αγώνων. Κατά τη διάρκεια της Χούντας, συλλαμβάνεται με τη κατηγορία της απόπειρας ανατίναξης του εδώ κλιμακίου του ΝΑΤΟ, καταδικάζεται από το έκτακτο στρατοδικείο και μένει στη φυλακή για 3 χρόνια και στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων για 10 χρόνια.
Η δημοκρατία αποκαθίσταται, ο Ανδρέας Παπανδρέου επιστρέφει στην Ελλάδα και ο Ανέστης Αναστασιάδης βρίσκεται πλέον στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ, αποτελώντας μάλιστα κι ένα από τα ιδρυτικά μέλη του.
Το 1975 εκλέγεται πρόεδρος του Συλλόγου Κατοίκων Τούμπας «η Ένωση», ενός από τους ιστορικότερους και μαζικότερους συλλόγους της Θεσσαλονίκης, με αριθμό μελών που ξεπερνούσε τις 4,000. Ο Σύλλογος έδωσε και δίνει και τώρα συνεχείς μάχες για την επίλυση των προβλημάτων της περιοχής. Τρανό παράδειγμα η αλάνα της Τούμπας. Με συνεχόμενες πιέσεις σε αρμόδιους φορείς και υπουργεία, χιλιάδες επιστολές και παρεμβάσεις, σήμερα η αλάνα της Τούμπας επιτέλους διαμορφώνεται και αξιοποιείται προς όφελος των κατοίκων. Τέτοιου μεγέθους είναι η επιτυχία αυτή που ξαφνικά όλοι διεκδικούν ‘μερίδιο’ ενασχόλησης, και αγώνα.
Ο Ανέστης Αναστασιάδης συν τοις άλλοις, ως ιδιοκτήτης βιοτεχνίας και ιδρύει την ΠΑΣΚΕΒΕ, τη συνδικαλιστική οργάνωση των Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων στο χώρο του ΠΑΣΟΚ.
Ο Ανέστης Αναστασιάδης δεν είναι ούτε άγνωστος ούτε νέος στους αγώνες για τα κοινά. Υπήρξε δώδεκα χρόνια δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Θεσσαλονίκης, με Δημάρχους Παπαδόπουλο και Μαναβή από τα οποία τα τέσσερα τα πέρασε ως επικεφαλής της Αντιδημαρχείας οδοποιείας. Η θέση του τον έφερε πολλές φορές αντιμέτωπο με τα μικροσυμφέροντα μερικών, αλλά ο Ανέστης δεν θεωρεί το πολιτικό κόστος εμπόδιο για να κάνεις το καθήκον σου απέναντι σε αυτούς που σε εξέλεξαν. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, κατασκευάζονται πάνω από 3,500 δρόμοι και μπαίνουν οι υποδομές για εκατοντάδες άλλα έργα πνοής.
Το 1982 αναλαμβάνει την προεδρία της επιτροπής λαικών αγορών. Τότε είναι που εξυγιαίνεται ο χώρος τον οποίο μέχρι τότε λυμαινόταν μία περιορισμένη ομάδα ανθρώπων. Εκατοντάδες νέοι παραγωγοί μπαίνουν στις λαϊκές αγορές, εκατοντάδες οικογένειες χαμογελάνε.
Στο πλαίσιο του έργου του συγκαταλέγεται και η ίδρυση του Συνδέσμου Δήμων και Κοινοτήτων Ιαματικών Πήγων Ελλάδας, ο οποίος και αριθμεί 56 δήμους και κοινότητες σε ολόκληρη τη χώρα. Προεδρεύει για 8 χρόνια και πετυχαίνει την ανακαίνηση σχεδόν του συνόλου των Ιαματικών Πηγών, ενώ προωθεί με επιτυχία την κατασκευή νέων υποδομών.
Ως πρόεδρος του Συνδέσμου, συμμετέχει επίσης στη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού φορέα αξιοποίησης των Ιαματικών πηγών, και τη χρηματοδότηση αυτών από ευρωπαϊκά κονδύλια. Το αποτέλεσμα είναι ο Ευρωπαϊκός Σύνδεσμος Ιαματικών Πηγών. Ο Ανέστης Αναστασιάδης εκλέγεται από τους ευρωπαίους συναδέλφους του στην αντιπροεδρεία του Συνδέσμου στην οποία παραμένει τέσσερα χρόνια.
Πριν από 10 χρόνια ιδρύει τον Παννελήνιο Σύλλογο Ιαματικών Πηγών και Λουτροπόλεων Ελλάδας με σκοπό τη συνεχή αναβάθμιση, ανάπτυξη και προβολή των Ιαματικών Λουτροπόλεων της χώρας μας.site του συλλόγου μας είναι www.loutropoleis.com
Πολλοί γνωρίζετε τον Ανέστη και από το ραδίοφωνο. Το 1989 ξεκινά δειλά δειλά μια αμιγώς τοπική προσπάθεια ίδρυσης του ‘Ράδιο Φωνή της Τούμπας 105,5. Η απόπειρα στέφεται με επιτυχία, και πολύ σύντομα ο μικρός αυτός τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός γίνεται μία από τις δημοφιλέστερες φωνές στην ελληνική επικράτεια. Η εκπομπή του Ανέστη. ‘Πολιτικές Αναλύσεις’, όχι μόνο ακούγεται σε ολόκληρη τη Β. Ελλάδα, αλλά μαγνητοφωνείται και αποστέλεται σε Έλληνες της διασποράς.
Η αγάπη του για τα κοινά και η ακούραστη μαχητικότητα του τον οδηγούν το 2002 στην ικανοποίηση του πάγιου αιτήματος φίλων και συνοδοιπόρων για την έκδοση των «Νέων της Τούμπας», μιας δεκαπενθήμερης εφημερίδας που κυκλοφορεί δωρεάν, και αποστέλεται σε χιλιάδες συνδρομητές. το siteτης εφημερίδας μας είναι www.neatoumpas.gr
Είναι παντρεμένος με τη Χαρούλα Αναστασιάδου, και έχουν έναν γιο τον Αλέξανδρο με την ραδιοφωνική εκπομπή στο 1055 rock κάθε πρωί 8-11 Ξένες γλώσσες έμαθα λίγα στις φύλακες επί χούντας Γαλλικά και Γερμανικά.
Αυτός είναι ο Ανέστης Αναστασιάδης. Πιστός στις αρχές του και στη δημοκρατία, από όπου και εάν πέρασε προώθησε την αξιοκρατία ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας,εθνότητας, και πολιτικών απόψεων.
Οι φίλοι του Ανέστη Αναστασιάδη, τον βρίσκουν καθημερινά στα γραφεία στην Θεσσαλονίκη στην Ιβήριδος 9 στην Άνω Τούμπα,
τηλέφωνο 2310905164 Το email του είναι το: Anestis_anastasiadis@yahoo.gr,
==================================
Από τον Ανέστη Αναστασιάδη
ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΔΙΝΑΝ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Σε λίγες μέρες έχουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου 1973 μετά από 44 χρόνια και σκεφτικα να γραψω και αφιερώσω κάτι πολλή δικό μου για τα χρόνια της χούντας σε αυτούς που ήταν απέξω από τις φυλακές 1967-1974 και μαζί μας έδιναν την δική τους μάχη για πτώση της χούντας .
Ενώ εγώ ήμουν κρατούμενος στις φυλακές της Αίγινας ο μεγάλος μου αδελφός μου με 3 παιδιά τότε ήταν στο Essen της Γερμανίας και ήμουν φιλοξενούμενος για 7 μήνες στους πρώτους μήνες της χούντας στην Γερμανία και μετά δεν μπόρεσα να πάρω παραμονή και ξανά ήρθα στα χέρια της χούντας εδώ στην Θεσσαλονίκη
Μ ου στέλνει ένα γράμμα και μου λέει θα έρθει να σε δει η Βούλα με τον Μίκρο τότε 4 ετών Θανάση τον δεύτερο ανιψιό μου και μάλιστα αν θυμάμαι καλά ήταν και φθινοπώρου .
Εγώ άμεσος ενημερώνω τους φίλους μέσα στην φυλακή ότι θα έχω επίσκεψη από Γερμανία και να δούμε τι μπορούμε να στείλουμε προς τα έξω .
Άμεσος η ομάδα που υπήρχε κάθισαν και έγραψαν μια επιστολή προς όλους τους αρχηγούς κρατών και τους καλούσαμε να ανατρέψουν την χούντα στην Ελλάδα και πολλά αλλά με όλες τις υπογραφές των κρατούμενων.
Αυτές τις επιστολές τις βάζουμε σε ένα πακέτο από τσιγάρα στο κάτω μέρος και επάνω μια σειρά από τσιγάρα για να μην νομίζουν οι φύλακες ότι έχει κάτι άλλο.
Πράγματι μια μέρα με καλούν στο επισκεπτήρια ότι έχω επίσκεψη από την Βούλα γυναίκα του αδελφού μου μαζί με τον μικρό Θανάση που σήμερα είναι στην Κολονία της Γερμανίας ενώ η βούλα πέθανε εδώ και 5 χρόνια και την έχουμε στο νεκροταφείο στην Αλόννησο μια και εκεί είναι το πατρικό της ..
Βγαίνω στο επισκεπτήριο και θα πρέπει να με βγάλουν έξω από το συρματόπλεγμα που συνήθως γινόταν τα επισκεπτήρια λόγο του μικρού Θανάση, με ένα τραπέζι στην μέση και δυο φύλακες δεξιά και αριστερά να παρακολουθούν τι λέω και να βλέπουν τα διάφορα πράγματα που μου έφεραν .
Ενώ συζητήσουμε για 30 περίπου λεπτά και η δική μου αγωνιά είναι πως θα δώσω το πακέτο στην βούλα και μην γίνει καμιά στραβή και βρεθεί και αυτή μέσα στην φυλακή και μάλιστα με το παιδί .
Τέλος μου λύει ο φύλακας άντε πες κάτι και στο παιδί γιατί το επισκεπτήρια τελειώνει και τότε ξαφνικά τον παίρνω στην Αγκαλιά μου και του λέω πες την μαμά όταν φεύγετε ότι ξέχασε να πάρει τα τσιγάρα της ..
Και ενώ ετοιμάστηκαν να φύγουν κάνουν δυο βάμματα προς τα έξω από το τραπέζι και ενώ την είχα πει ότι έχω να σου δώσω κάτι και το στέλνεις εκεί που σου γράφουμε και θέλει προσοχή όταν το πάρεις .
ο Θανάσης κάτι κατάλαβε και γύρισε άμεσος και άρπαξε το πακέτο που το είχα πάνω στο τραπέζι και λέει μαμά, μαμά τα τσιγάρα σου ξέχασες και πήραν το πακέτο με πάνω από 15 επιστολές
Εγώ παγωμένος μήπως μπας και κάτι κατάλαβαν οι δυο φύλακες τους παρεκάλεσε μέχρι να βγουν από την πόρτα της φυλακής να παρακολουθώ την Βούλα και τον Θανάση και άρχισα να κλαίω δίχως να το θέλω μην γίνει κάτι έξω από την φυλακή .
Το πακέτο η Βούλα και ο Θανάσης το έκρυψαν και το είδαν τι ήταν όταν έφτασαν στο σπίτι τους στην Γερμανία μην τυχόν τους παρακολουθεί κάποιος.
Μετά από δυο μέρες τα μέσα ενημέρωση ntoitse vele mpi-mpisi ανακοίνωναν τις επιστολές προς όλους τους ηγέτες της Ευρώπης για τους κρατούμενους στις διάφορες φύλακες της Ελλάδας και ο διευθυντής των φυλάκων έψαχνε να βρει πως έφυγαν αυτές οι επιστολές από τις φύλακες .
Εδώ θέλω να τονίσω ότι αυτή και αν δεν ήταν αντίσταση κατά της Χούντας από ανθρώπους που ποτέ δεν είπαμε μια λέξη.
Η βούλα Αναστασιάδου –Παπαποστόλου πέθανε στην Γερμανία με το άγχος ότι έχασε ένα παιδί της 27 ετών που ήταν το καμάρι της τον Μάριο .Μετά τον δικό της θάνατο και εδώ και 3 χρόνια χάσαμε και το δεύτερο της παιδί τον Σάββα Αναστασιάδη –Παπαποστόλου 48 χρονών στην Γερμανία στην πόλη του xerten περιοχή Essen
Σήμερα στην Γερμανία ζουν είναι σε ηλικία 85 ετών ο αδελφός μου Απόστολος και τα δυο παιδιά του ο Θανάσης και ΖακιEleni
Aφτα τα λίγα είχα ανάγκη να γράψε εφόσον ακόμη ζούμε για την έπεται του Πολυτεχνείου μετά 44 χρόνια στα χρόνια της Χούντας που είναι μια απλή μικρή προφορά σε αυτούς που από μακριά έκαναν τον δικό τους αγώνα
Ανέστης Αναστασιάδης 2017