Μετράει τις πληγές της η βόρεια Εύβοια και μια πρώτη εικόνα τής έκτασης της καταστροφής κατέγραψε κλιμάκιο του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. που περιόδευσε στις πληγείσες περιοχές μέσα από συζητήσεις με κατοίκους και ανθρώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Μιλήσαμε με τον υπεύθυνο Περιβάλλοντος της Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. Ιστιαίας Γιάννη Δραπανιώτη όταν βρισκόταν στο ορεινό χωριό Μηλιές.
Tα πρώτα στοιχεία που έχουμε, μου λέει, είναι ότι έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά η παραγωγή ρητίνης, που το 80% της ελληνικής παραγωγής το παρήγαγε η βόρεια Εύβοια. Υπάρχουν χωριά στα οποία η ανεργία θα αγγίξει το 100%, γιατί οι περισσότεροι ασχολούνται με αυτό. Έχουμε τεράστια καταστροφή, πάνω από 75%-80% στη μελισσοκομία, η οποία έδινε ένα μεγάλο ποσοστό από το πευκόμελο της εθνικής παραγωγής.
Αναφορικά με το ζωικό κεφάλαιο, υπολογίζεται ότι έχουν χαθεί πάνω από 5.000 αιγοπρόβατα, χωρίς βέβαια τα στοιχεία αυτά να είναι τεκμηριωμένα, διότι η επίσημη αποτύπωση απαιτεί χρόνο. Στον Δήμο Μαντουδίου – Αγίας Άννας έχει καταστραφεί περίπου ο μισός ελαιώνας που υπήρχε στις Ροβιές. Ενδεικτικά, όπως ανέφερε ο συνεταιρισμός ελαιοπαραγωγών της περιοχής, εξήγαγε προϊόντα -συσκευασμένες ελιές κυρίως- στην Αμερική.
Τεράστιο το πλήγμα στον τουρισμό
Όλη αυτή η καταστροφή έχει επιφέρει τεράστιο πλήγμα στον τουρισμό γιατί η βόρεια Εύβοια, εκτός από αγροτική, είναι και τουριστική, συνεχίζει ο Γ. Δραπανιώτης. «Το κύριο τουριστικό προϊόν της, πέρα από τα ιαματικά λουτρά της Αιδηψού, ήταν η φύση της. Από την ημέρα της φωτιάς και μετά είχαμε πάρα πολλές ακυρώσεις. Από τον Αύγουστο ξαφνικά έμοιαζε η βόρεια Εύβοια σαν να είχαμε Οκτώβριο, Νοέμβριο». Ζητώντας του μια πρόχειρη εκτίμηση, η απάντηση ήταν: «Στις δέκα κρατήσεις ακυρώθηκαν οι οκτώ, συν τον κόσμο που ήταν εδώ και αναγκάστηκε λόγω της φωτιάς να εγκαταλείψει τις περιοχές του παραλιακού μετώπου».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Αμεση αποκατάσταση και ανασυγκρότηση
Η ανάκαμψη δεν θα είναι εύκολη υπόθεση, υπογραμμίζει ο Γ. Δραπανιώτης. Υπάρχει η καμπάνια «Στηρίζουμε Εύβοια» που καλεί τον κόσμο να επισκεφθεί το νησί και τις τελευταίες μάλιστα μέρες υπάρχουν αρκετοί επισκέπτες που έρχονται για τις διακοπές τους στο νησί. Παράλληλα, πολύ μεγάλη είναι η αλληλεγγύη των ανθρώπων που εκφράστηκε με συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης, τροφίμων κ.λπ., γιατί ακόμα και στα μέρη που δεν υπέστησαν ζημιές καταστράφηκε η παραγωγή τους γιατί απασχολούνταν με την κτηνοτροφία και τα ρετσίνια.
Πρόσθεσε επίσης ότι ακόμα και οι κτηνοτρόφοι που κατάφεραν να σώσουν τα κοπάδια τους δεν έχουν πώς να τα ταΐσουν. Έως τώρα αυτή η ανάγκη καλύπτεται με δωρεές από διάφορα μέρη της Εύβοιας, αλλά και της Ελλάδας, όπως η Θεσσαλία, μου λέει, όμως αυτό πόσο μπορεί να κρατήσει ενόψει του χειμώνα που έρχεται; «Επίσης, τα μελίσσια. Έχουν προσφερθεί πολλοί άνθρωποι να μας στείλουν μελίσσια, όμως δεν υπάρχει πλέον το φυτικό κεφάλαιο για να δουλέψει το μελίσσι. Έχουμε μια καταστροφή της οικονομίας της βόρειας Εύβοιας στα δύο βασικά της επίπεδα, που είναι η αγροτική οικονομία και ο τουρισμός, που αγγίζει το 75% και αυτό θα συμπαρασύρει τον τριτογενή τομέα και το εμπόριο».
Αναφορικά με τα σπίτια, οι μεγαλύτερες ζημιές υπάρχουν στον Δήμο Λίμνης – Μαντουδίου, όπου, σύμφωνα με μια πρώτη εκτίμηση του δημάρχου του Γ. Τσαμπουρνιώτη, έχουν καταστραφεί 300 σπίτια. Πιο λίγες ήταν οι ζημιές στον Δήμο Ιστιαίας – Αιδηψού. Μόνο στο χωριό Κοκκινομηλιά κάηκαν 21 σπίτια κι αυτό γιατί ήταν από τα πρώτα που μπήκε η φωτιά και μάλιστα βράδυ, με αποτέλεσμα ο κόσμος να εγκαταλείψει τα σπίτια του. Στα υπόλοιπα χωριά που έμειναν, τα έσωσαν. «Τα χωριά δηλαδή σώθηκαν από τους ντόπιους, που τελικά δεν υπάκουσαν και έμειναν και έσωσαν τις περιουσίες τους» επαναλαμβάνει.
Οι δασικοί συνεταιρισμοί να πρωτοστατήσουν στη μάχη για την ανάκαμψη
Στη συνέχεια ρωτάω τον Γ. Δραπανιώτη αν τα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση θεωρούνται ικανοποιητικά. «Τα μέτρα που εξαγγέλλονται δεν νομίζω ότι συμβάλλουν στην οικονομική ανόρθωση της Εύβοιας. Μοιάζουν περισσότερο με αυτό που λένε εδώ στα χωριά ‘παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του’» απαντά και συνεχίζει: «Μιλούν για ιδιώτες στα αντιπλημμυρικά, στις αναδασώσεις, παντού. Εμείς λέμε, όπως και οι ντόπιοι, γιατί όχι οι συνεταιρισμοί; Κάθε ορεινό χωριό έχει δασικό συνεταιρισμό και στους δύο δήμους. Στους συνεταιρισμούς θα μπορούσαν να δουλέψουν οι ντόπιοι ώστε να έχουν κάποιο εισόδημα» μου εξηγεί. Παράλληλα, θα πρέπει να δοθούν χρηματοδοτήσεις για την ανάκαμψη της περιοχής και να ενισχυθούν τα δασαρχεία, που τώρα είναι υποστελεχωμένα.
«Όταν οι άνθρωποι χάνουν το εισόδημά τους, και να τους δώσεις 600 ευρώ ή τα 6.000 ευρώ για οικοσκευή ή ακόμα και το σπίτι να τους φτιάξεις, δεν είναι αρκετό. Σε ένα ορεινό χωριό, μου είπε ένας άνθρωπος: ‘Καλύτερα να μου καιγόταν το σπίτι, παρά το δάσος’, γιατί για το σπίτι ‘θα έφτυνα αίμα, αλλά θα το ξανάφτιαχνα. Τώρα θα σηκωθώ το πρωί, θα πιω τον καφέ μου και θα πω ότι πάω για δουλειά. Πού θα πάω για δουλειά;’».
Μου μεταφέρει, τέλος, τη μεγάλη αγωνία που επικρατεί στους κατοίκους για τον δύσκολο χειμώνα που έρχεται. «Αν δεν προχωρήσουν τα αντιπλημμυρικά, δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Εκεί που θέλαμε τη βροχή, τώρα φοβόμαστε και την ψιχάλα».